Een mens kan niet alles weten, maar wat een beetje mens wél moet weten, is dat er de dag van vandaag verschrikkelijk veel gebeurt in het Vlaamse jazz-wereldje en dat bijzonder veel van wat daar gebeurt, ook nog eens heel boeiend is. Zo mag ik het vandaag hebben over de debuutplaat (LP & DL) van Wasdaman, een gezelschap dat we gemakshalve maar als “Oostends” zullen omschrijven. Het vijftal dat achter Wasdaman schuilgaat, is een jaar of vier geleden gevormd rond pianist Bas Bulteel, een kerel die we ooit zijdelings leerden kennen, toen hij in 2015 de Klara-prijs voor beste CD toegekend kreeg voor “Coming Home”. Aan het lange muziekstuk dat vandaag de twee kanten vult van “Storm in a Cup of D”, begon Bulteel al vier jaar geleden te schrijven en het werd drie jaar geleden al in oerversie opgevoerd.

Vandaag is er dus de “definitieve” versie, die, heel overzichtelijk, in “Part I” en Part II” opgedeeld werd en waarin, in dat eerste deel, twee composities van bandlid en saxofonist Frank Debruyne verwerkt werden: “Scream of the Blue Turtle” opent de gebeurtenissen, en wordt als prelude gepresenteerd. Het zet meteen ook de toon en laat horen wat je van Wasdaman mag verwachten: een razende, stomende mix van hedendaagse jazz en jaren ’70 progrock, aangevuld met flink wat elektronica. Om dat allemaal netjes in de groeven te krijgen, kregen die twee de hulp van gitarist Bart Vervaeck, die ook al rond deze tijd, met Compro Oro een nieuwe plaat uitbrengt, en van ritmetandem Joshua Dellaert (bas), niet helemaal onbekend van “ten adem” en “skordatura” en Jonathan Callens (drums), die meer uit de folkrichting komt en, samen met Dellaert in “Humble Grumble” en “Follia!” zat.

Dat is werkelijk een boel talent bij elkaar en dat straalt ook af uit de muziek van deze plaat, die eigenlijk “gewoon” een lange suite is, waarin elk van de bandleden de kans krijgt zijn eigen hoofdstuk te schrijven, onder de simpele voorwaarde dat hij naar de anderen luistert en binnen het nogal brede kader blijft, dat uitgetekend wordt tussen wat we als “jazz” kennen en wat onze ouders destijds via Frank Zappa leerden kennen en wat ze toen “jazzrock” zijn gaan noemen.

Dat levert een geweldig beluisterbare plaat op, waarvan ik ondervond dat je ze echt best in één forse ruk uitluistert, zonder dat je dat luisteren onderbreekt voor enige andere activiteit. Dat heeft alles te maken met de intensiteit, waarmee de vijf heren zich op deze suite gooien: jagende sax, scheurende gitaar, pompende bas, knetterend drumwerk en meestal klaterend toetsengezang… het levert een behoorlijk beroezende cocktail op, waarin net zo goed plaats is voor rustige, beschouwende passages en zelfs voor gewone stiltes.

Deze plaat beluisteren werkt redelijk verslavend, zo mocht ik ondervinden: je kunt niet ongevoelig blijven voor de spannende opbouw en de dynamische aanpak van het vijftal: verrassende ritmes, rijke klankkleuren en vooral: geweldig samenspel laten de melodieën hun eigen, naturelle gang gaan, iets wat alleen maar kan, als je met mensen te maken hebt, die hun instrumenten meer dan een klein beetje beheersen. Nog een slotwoordje over de prachtige hoes van de plaat. Die is van de hand van de Brugse collagekunstenaar Sammy Slabbinck, de man die ook Leonard Cohen’s “Do You Want It Darker” van een hoes voorzag. Ook dit zegt iets over Wasdaman: zin voor schoonheid, ambitie…het leven ziet er goed uit voor Bulteel en de zijnen !

(Dani Heyvaert)